Ο Τόπος μου

Μεσημέρι, χαρακτικό του Τάσου

της Ελένης Ζάχαρη

 

Εμένα ο τόπος μου
είναι αιώνες κλειστός
από βουνά και θάλασσες
Είναι βαθιά ποτισμένος
από το αίμα αδελφών
που στα βράχια ή στα χώματά του
αλληλοσκοτώθηκαν
προσδοκώντας να δούνε τον ήλιο
Είναι οργωμένος
από γεροντάδες
με χαρακωμένα μέτωπα και μάτια
σπαρμένος από μάνες μαυροφορεμένες
Είναι μια ζωγραφιά του Θεού
στην άκρη της ομορφιάς
και του Θανάτου
Άμα ξύσεις το χώμα του
βγαίνουν καπνοί
απ' τις φωτιές αφιονισμένων βαρβάρων
που διάβαζαν Όμηρο κι άκουγαν Βάγκνερ
κι ύστερα έκαιγαν ανθρώπους ζωντανούς
ή σκότωναν
Εμένα ο τόπος μου
κρύβει ακόμα αντάρτες
στις ραχούλες του κι αρματωλούς
με φουστανέλες και τσαρούχια
Τους βλέπω, μαζεύονται στις βρύσες
και θρηνολογούν
γιατί πολέμησαν δίχως ελπίδα
Εκείνοι που έκαψαν επέστρεψαν
κι αντίς για ορθωμένα στήθη
βρήκαν και έτοιμο στρατό
Σφυρίζει ο άνεμος τις νύχτες
ακούς τις φωνές, αλαφροΐσκιωτος
"γι' αυτά πολεμήσαμε ωρέ;"
κλείνεις τ' αυτιά να μη πονάς
Εμένα ο τόπος μου, λες, είναι
κλεισμένος σε βουνά, θάλασσες,
ουρανό και - αλήθεια, πού πήγε
ο ήλιος;
Σαν να τον πήρανε οι γέροντες μαζί
να μη τον βλέπουν τα μαύρα πουλιά
να μην τον αγγίζουν
Εμένα ο τόπος μου μάτωσε πολλές φορές
και συνεχίζει να ματώνει
γιατί λησμόνησαν οι άνθρωποι
τα καμένα χωριά, τους σκοτωμένους
την πείνα και το δάκρυ
Εμένα ο τόπος μου
είναι η φυλακή της ψυχής μου....